Στην εν λόγω έρευνα που έλαβε χώρα σε Πανεπιστήμιο της Φινλανδίας, συμμετείχαν 1.566 νέοι ηλικίας 11-16 ετών, οι οποίοι όμως δε ζούσαν μονίμως με τον παππού και τη γιαγιά. Το βασικό στοιχείο που προέκυψε από την έρευνα, είναι πως οι γιαγιάδες - από την πλευρά της μητέρας - έχουν την ικανότητα να προστατεύουν το εγγόνι τους από τις αρνητικές εμπειρίες που μπορούν να δημιουργήσουν μετέπειτα τραύματα, δίνοντάς του, παράλληλα, πολύτιμα μαθήματα.
Οι γιαγιάδες που ήταν δίπλα στα εγγόνια τους και βοήθησαν στο μεγάλωμα και στην ανατροφή τους, τα επηρέασαν σημαντικά και πάντα προς το καλύτερο. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία της έρευνας, τα παιδιά που είχαν άσχημες εμπειρίες στην παιδική ηλικία τους ήταν λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν τα αποτελέσματα αυτών στην ενήλικη ζωή τους ή ενώ μεγάλωναν, αν υπήρχε μια γιαγιά στη ζωή τους που τους προσέφερε έμπρακτη βοήθεια αλλά και ψυχολογική υποστήριξη.
Οι αναλύσεις των τεστ σε όσους έλαβαν μέρος έδειξαν πως αυτός ο ψυχικός δεσμός διατηρείται και αποτελεί μια σχέση αναφοράς στην μετέπειτα ζωή, κάτι που αποδεικνύεται με τη διαχρονική σχέση εγγονών -παππούδων/γιαγιάδων που διατηρείται εφ’όρου ζωής.
