Η μείωση των θερμίδων- που όμως δεν πρέπει να στερεί από τον οργανισμό τις απαραίτητες βιταμίνες και τα θρεπτικά συστατικά- είναι γνωστή ως θερμιδικός περιορισμός, και καθυστερεί την εξέλιξη των ασθενειών που σχετίζονται με την ηλικία σε ζωικά μοντέλα.
Πώς έγινε η έρευνα
Αρχικά, οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από συμμετέχοντες στην ολοκληρωμένη αξιολόγηση των μακροπρόθεσμων επιπτώσεων της μείωσης της πρόσληψης θερμίδων, μια μελέτη που εξέτασε εάν ο μέτριος περιορισμός θερμίδων προσφέρει στην υγεία τα ίδια οφέλη με αυτά που παρατηρήθηκαν σε μελέτες σε ζώα.
Διαπίστωσαν ότι ο στόχος για τους συμμετέχοντες ήταν να μειώσουν την ημερήσια θερμιδική τους πρόσληψη κατά 25% μέσα σε μια διετία, αλλά το υψηλότερο ποσοστό που μπόρεσαν να πετύχουν ήταν μια μείωση κατά 12%. Ακόμα κι έτσι, αυτή η μικρή μείωση των θερμίδων, ήταν αρκετή για να ενεργοποιήσει τις περισσότερες από τις βιολογικές οδούς που είναι σημαντικές για την υγιή γήρανση.
Στο επόμενο βήμα, οι ερευνητές προσπάθησαν να κατανοήσουν τα μοριακά θεμέλια των οφελών που παρατηρήθηκαν σε σύγκριση με προηγούμενη έρευνα για τον περιορισμό των θερμίδων στους ανθρώπους
Φάνηκε ότι όσοι περιόρισαν τις θερμίδες έχασαν μυϊκή μάζα και κατά μέσο όρο 20 κιλά βάρους κατά τον πρώτο χρόνο και διατήρησαν το βάρος τους για τον δεύτερο χρόνο. Παρά την απώλεια μυϊκής μάζας ωστόσο, οι συμμετέχοντες που περιόρισαν τις θερμίδες δεν έχασαν μυϊκή δύναμη, υποδεικνύοντας ότι ο περιορισμός των θερμίδων βελτίωσε την ποσότητα δύναμης που παράγεται από κάθε μονάδα μυϊκής μάζας, που ονομάζεται ειδική μυϊκή δύναμη.
Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν βιοψίες μυών του μηρού που συλλέχθηκαν όταν τα άτομα συμμετείχαν στη μελέτη. Για να καταλάβουν ποια ανθρώπινα γονίδια επηρεάστηκαν κατά τη διάρκεια του περιορισμού των θερμίδων, οι επιστήμονες απομόνωσαν τον αγγελιοφόρο RNA (mRNA), ένα μόριο που περιέχει τον κώδικα για τις πρωτεΐνες, από δείγματα μυών. Η ομάδα προσδιόρισε την πρωτεϊνική αλληλουχία κάθε mRNA και χρησιμοποίησε τις πληροφορίες για να προσδιορίσει από ποια γονίδια προέρχονται συγκεκριμένα mRNA.
Περαιτέρω ανάλυση βοήθησε τους επιστήμονες να καθορίσουν ποια γονίδια κατά τον περιορισμό των θερμίδων ρυθμίστηκαν προς τα πάνω, πράγμα που σημαίνει ότι τα κύτταρα παρήγαγαν περισσότερο mRNA, και ποια ρυθμίστηκαν προς τα κάτω, που σημαίνει ότι τα κύτταρα παρήγαγαν λιγότερο mRNA.
Ο επιβεβαιωμένος περιορισμός θερμίδων από τους ερευνητές επηρέασε τις ίδιες γονιδιακές οδούς στους ανθρώπους, όπως και στα ποντίκια. Για παράδειγμα, μια χαμηλότερη θερμιδική πρόσληψη ρυθμίζει προς τα πάνω τα γονίδια που είναι υπεύθυνα για την παραγωγή ενέργειας και το μεταβολισμό και μειώνει τα φλεγμονώδη γονίδια, οδηγώντας έτσι, σε χαμηλότερη φλεγμονή.
