Πώς εξηγείται αυτή η «αδικία»; Η απάντηση βρίσκεται στο DNA υποστηρίζει μια νέα μελέτη από το MIT και την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, η οποία δημοσιεύεται στην ιατρική επιθεώρηση “Cell”.
H ερευνητική ομάδα που υπογράφει τη μελέτη υποστηρίζει πως υπάρχουν γονίδια που αυξάνουν 25 φορές την πιθανότητα να γίνει κανείς παχύσαρκος και να επιδρούν στο σωματικό βάρος με τρόπο «ισχυρότερο» από τον τρόπο ζωής και διατροφής. Επομένως, γίνεται κατανοητό πως οι άνθρωποι που φέρουν αυτά τα γονίδια πρέπει να καταβάλλουν διαρκή και επίμονη προσπάθεια να διατηρήσουν φυσιολογικό το βάρος τους, κάτι που ίσως είναι πολύ πιο εύκολο και ξεκούραστο για αυτούς που δεν έχουν τα «ένοχα» γονίδια.
Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, 10% του κινδύνου παχυσαρκίας οφείλεται αποκλειστικά σε γενετικά αίτια. Για να προκύψουν τα παραπάνω συμπεράσματα, μελετήθηκαν περισσότερες από 2 εκατομμύρια γενετικές μεταβλητές, προερχόμενες από 300.000 άτομα. Οι ειδικοί διαπίστωσαν πως όσοι έχουν στο dna τους πολλές μεταβλητές υπεύθυνες για τη μεταβολή του δείκτη μάζας σώματος, έχουν πολλαπλάσιο κίνδυνο παχυσαρκίας αλλά και διαβήτη τύπου 2. Κατέληξαν ακόμα στο συμπέρασμα πως οι γενετικοί αυτοί παράγοντες δεν επηρεάζουν το σωματικό βάρος γέννησης, αλλά αρχίζουν να δείχνουν τα "σημάδια" τους από την ηλικία των τριών ετών, όπου το νήπιο αρχίζει να παίρνει σταδιακά βάρος. Στην ηλικία των 8 τα άτομα αυτά μπορεί να είναι 3,5 κιλά βαρύτερα από το φυσιολογικό, ενώ στη μέση ηλικία το παραπανίσιο βάρος μπορεί να έχει ξεπεράσει τα 13 κιλά!
Είναι σαφές πως οι άνθρωποι με αυτήν τη γονιδιακή προδιάθεση μπορεί να χρειαστεί να προσπαθήσουν περισσότερο και με μεγαλύτερη ένταση για να αδυνατίσουν. Αυτό δεν σημαίνει πως η απώλεια βάρους είναι ανέφικτη αλλά πιο δύσκολη και θα πρέπει να πραγματοποιηθεί, ελαχιστοποιώντας τους κινδύνους που συνεπάγεται η παχυσαρκία για την οργανισμό και τη γενικότερη υγεία.
