Η δημοσίευση υπογράφεται από 18 επιστήμονες από διάφορες χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων η αναπληρώτρια καθηγήτρια Υγιεινής και Επιδημιολογίας του ΕΚΠΑ, κα Ευαγγελία Σαμόλη. Η συντακτική ομάδα επισημαίνει πως η μακροπρόθεσμη έκθεση στην ατμοσφαιρική ρύπανση ορίστηκε με βάση ένα ολοκληρωμένο πρωτόκολλο. Αρχικά αξιολογήθηκαν 21 δημοσιευθείσες μελέτες για τον διαβήτη και όλες οι μετα-αναλύσεις έδειξαν πως ο κίνδυνος αυξάνεται με την υψηλότερη έκθεση στην ατμοσφαιρική ρύπανση. Η έκθεση στο διοξείδιο του αζώτου (NO2) συσχετίστηκε με υψηλότερο επιπολασμό διαβήτη (αναλογία πληθυσμού που επηρεάζεται), αλλά τελικά μικρότερη συχνότητα εμφάνισης της νόσου.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα στοιχεία που προέκυψαν για τη σχέση μακροχρόνιας έκθεσης σε ρύπανση και διαβήτη επιβεβαίωσαν πως υπάρχει μέτρια σχέση. Πού οφείλεται όμως αυτή η συσχέτιση;
Η ανάλυση και τα συμπεράσματα
Σε μια προσπάθεια να ερμηνεύουν τη σχέση, οι επιστήμονες σημειώνουν πως υπάρχουν σημαντικοί μηχανισμοί, όπως η φλεγμονή, που προκαλείται από το οξειδωτικό στρες, οι οποίοι οδηγούν σε ενδοθηλιακή και μιτοχονδριακή δυσλειτουργία. Οι καταστάσεις αυτές έχουν ως αποτέλεσμα την αντίσταση στην ινσουλίνη.
Πειράματα που έγιναν σε ζώα έδειξαν πως η έκθεση σε υψηλές συγκεντρώσεις ρύπων μπορεί να είναι παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη διαβήτη.
Και στοιχεία από μελέτες σε ανθρώπους έδειξαν πως υπάρχει μια πιθανή σχέση της φλεγμονής και του μεταβολισμού των λιπαρών οξέων και φαίνεται πως η επίπτωση του διαβήτη στον ενήλικο πληθυσμό συνδέεται με τους δείκτες φλεγμονής (αδιπονεκτίνη και C αντιδρώσα πρωτεΐνη).
Επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει πως η μακροπρόθεσμη έκθεση σε ρύπους σχετίζεται με απορρύθμιση της ομοιόστασης της γλυκόζης, μετρούμενοι ως συγκέντρωση ινσουλίνης στο αίμα του ομφάλιου λώρου, γλυκόζη αίματος νηστείας και ευαισθησία στην ινσουλίνη σε νεογέννητα, παιδιά, εφήβους και ενηλίκους
