Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Ρότζερ Χένρικσεν του Πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Επιστημών της Δυτικής Νορβηγίας στο Μπέργκεν ανέλυσαν στοιχεία για 24.024 άτομα, λαμβάνοντας υπόψη δεδομένα, τόσο για τη διάγνωση του σακχαρώδους διαβήτη, όσο και για την ψυχολογική αξιολόγηση του επιπέδου μοναξιάς κάθε ατόμου.
Στη διάρκεια της μελέτης (1995-2019) 1.179 άνθρωποι ή ποσοστό σχεδόν 5% διαγνώστηκαν με διαβήτη τύπου 2. Το 59% ήταν άνδρες και η μέση ηλικία τους ήταν τα 48 έτη. Επίσης, τo 13% των συμμετεχόντων είχαν αναφέρει αισθήματα μοναξιάς.
Από την ανάλυση των δεδομένων, διαπιστώθηκε πώς όσοι ένιωθαν μεγάλη μοναξιά είχαν διπλάσια πιθανότητα εμφάνισης διαβήτη, σε σχέση με όσους δεν ένιωθαν καθόλου μοναξιά. Για να τονίσουν τη σημασία αυτού του συμπεράσματος, οι ερευνητές επεσήμαναν ότι η μοναξιά πρέπει πλέον να συμπεριληφθεί στις κλινικές κατευθυντήριες οδηγίες σχετικά με τη διάγνωση του διαβήτη τύπου 2.
Τέλος ανέφεραν ότι χρειάζεται περαιτέρω μελέτη σχετικά με τους βιολογικούς μηχανισμούς που συνδέουν τη μοναξιά με τον διαβήτη, μια σχέση όμως που είναι υπαρκτή και χρήζει μεγάλης προσοχής.
Η σχετική δημοσίευση έγινε στο περιοδικό «Diabetologia» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Μελέτη του Διαβήτη (EASD).
