Πώς εξηγείται αυτό; Kαθώς ο καρκινικός όγκος μεγαλώνει, δημιουργούνται νέα αιμοφόρα αγγεία προκειμένου περισσότερο οξυγόνο να πηγαίνει προς τον αναπτυσσόμενο όγκο. Ορισμένες φορές όμως αυτά τα αιμοφόρα αγγεία πολλαπλασιάζονται με ταχύ ρυθμό και αλληλοκαταστρέφονται, ελαττώνοντας το οξυγόνο με συνέπεια ο όγκος να αναπτύσσεται με μικρότερη παροχή οξυγόνου. Αυτή η παράμετρος είναι πολύ σημαντική για την έκβαση και εξέλιξη της ασθένειας καθώς το λιγοστό οξυγόνο έχει ως συνέπεια να γίνονται οι όγκοι ανθεκτικοί στις χημειοθεραπείες και στην ακτινοβολία (και οι δυο θεραπείες είναι πιο αποδοτικές σε περιβάλλον με αρκετές ποσότητες οξυγόνου).
Ο Δρ. Ντιούχερστ, ο οποίος εργάζεται μαζί με μια επίλεκτη ομάδα επιστημόνων από το General Hospital της Μασαχουσέτης και το Κέντρο Καρκίνου Memorial Sloan Kettering της Νέας Υόρκης, ερευνούν επισταμένως όλες τις μεθόδους με τις οποίες οξυγονώνονται οι καρκινικοί όγκοι, ώστε να μπορούν να καταστούν πιο αδύναμοι και κατά συνέπεια να είναι πιο αποτελεσματικές οι θεραπείες .
Η έρευνα και τα πορίσματά της
Και εδώ ακριβώς έρχεται στο προσκήνιο ο ρόλος της αεροβικής γυμναστικής , η οποία ως γνωστόν αυξάνει σταδιακά την παροχή οξυγόνου στους ιστούς. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε θηλυκά ποντίκια, στα οποία τοποθέτησαν χειρουργικά καρκινικά κύτταρα του μαστού. Στην συνέχεια τα ποντίκια χωρίστηκαν σε δυο ομάδες και τα μισά τοποθετήθηκαν σε κλουβιά με τροχούς και τα υπόλοιπα σε κλουβιά χωρίς τους τροχούς, πάνω στους οποίους μπορούν να τρέχουν.
Οι ερευνητές παρατήρησαν πως τα καρκινικά κύτταρα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και να δημιουργούν όγκους με τη διαφορά πως στα ποντίκια που ήταν στα κλουβιά με τους τροχούς, η διαδικασία αναπτύσσονταν με βραδύτερους ρυθμούς.
Οι ερευνητές επανέλαβαν το πείραμα με άλλη σύσταση και μια άλλη ομάδα ποντικιών χωρίστηκε σε τέσσερις ομάδες: η πρώτη ομάδα ποντικιών δεν έτρεχε καθόλου, η δεύτερη έτρεχε σε τροχούς, η τρίτη υπέστη χημειοθεραπεία χωρίς να τρέχει και η τέταρτη έκανε χημειοθεραπεία ενώ όμως έτρεχε. Ύστερα από περίπου 12 εβδομάδες παρατήρησης και καταγραφής των δεδομένων οι όγκοι των ποντικιών που ανήκαν στην πρώτη ομάδα ήταν οι πιο μεγάλοι σε σχέση με τις άλλες τρεις ενώ εκείνοι της τέταρτης ομάδας οι πιο μικροί και καλύτερα οξυγονωμένοι απ' όλους. Επομένως οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ως το τρέξιμο στον τροχό-ως αερόβια άσκηση- έκανε τους όγκους λιγότερο ανθεκτικούς στην χημειοθεραπεία.
Φυσικά τα αποτελέσματα αφορούν τα ζώα του εργαστηρίου και ο καρκίνος του μαστού είναι μια πολύ πιο περίπλοκη ασθένεια. Όμως και αυτή η μελέτη έρχεται να προστεθεί και σε πολλές άλλες που συνηγορούν πως η συστηματική άσκηση συνεισφέρει θετικά στην αντικαρκινική θεραπεία. Και η American Cancer Society συμβουλεύει πάντα η οποιαδήποτε θεραπεία για τον καρκίνο να συνοδεύεται και από κάποιας μορφής άσκηση.
